Editorial

'Thank you for your continuous efforts'

Assia Bert

Enkele weken geleden besloot mijn collega Elisa met deze zin een mail naar een van de auteurs. ‘Thank you for your continuous efforts.’ Ik bleef eraan haken. Blijf erop kauwen.

Op mijn bureau staat een houten fichebak, met daarop de woorden ‘a continuous body of work’. Wanneer iets me kruist dat ik op een of andere manier wil houden, vaak zijn het citaten, krijgt het daarin een plaats. Continuous. Ook wanneer je denkt te arriveren, ben je eigenlijk onderweg. Ons zijn, ons maken als een uitdijend heelal. Het omvat blauwe reuzen en rode dwergen. Het betekent ook in het duister verdergaan.

Soms nemen we tijd om stil te staan. Zoals ook de auteurs in dit nummer doen. We kijken terug op de route, nemen het punt van aankomst in ons op, richten de blik naar de horizon. Onze coördinaten een punt tussen weten en niet-weten. Continuous efforts. Het impliceert dat je opdaagt, steeds opnieuw. Trefzeker. Verdwaald. Ergens tussenin. Steeds opnieuw.

Onlangs fietste ik voorbij de Volhardingstraat. Daarbij de vraag of ik er zou kunnen wonen, of ik vanuit volharding in het leven zou willen staan. Volharding lijkt te raken aan continuous efforts. Beide gaan uit van een manifestatie die onbeperkt is in tijd. En toch een wereld van verschil, volharden klinkt alsof je jezelf in onaantastbaarheid hult en onophoudelijk ergens tegenaan beukt. Laat ons ontvankelijk blijven. Er is zoveel om ons heen.

In de verschillende bijdragen geven de auteurs een inkijk in het traject dat zij afleggen. In “Pharmakos” vertrekt Vivi Touloumidi vanuit de gearchiveerde briefwisseling over het ontwerp van merktekens in concentratiekampen. Het is een gedetailleerd en omvangrijk archief. Deze continuous efforts van de bureaucratie smaken wrang. Lichamelijkheid en macht behoren ook tot de essentie van “I want to speak your body language, or against being” van Ira A. Goryainova. Vanuit heel verschillende disciplines, juweelontwerp en cinematografie, gaan beide teksten een onverwachte maar interessante dialoog aan.

Thomas Moore deelt in “Solo-chef” zijn voortschrijdende analyse over de rol van de dirigent. Een beweging die zich ook aftekent in “Shaping the fashion of the future & the future of fashion”, waarin Johan Pas de rol van mode- en kunstonderwijs binnen een geëngageerde kunstpraktijk aanwakkert.

Alexandra Crouwers neemt ons in “De letterzetter” mee naar een bosje dat haar grootvader ooit kocht. Haar visueel essay herinnert ons eraan dat de natuur geen lineair maar een cyclisch tijdverloop kent. Ze documenteert de verwoesting, die gevolgd zal worden door regeneratie. Evelien Bracke en Christophe Van Gerrewey trekken in “Verloren gewaande letters” naar natuurreservaat De Maten in Genk. Ze volgen kunstenares Ellen Schroven, die het domein bewandelt en er de letter c, een onvolmaakte cirkel, op het spoor komt.

‘Thank you for your continuous efforts.’ Laten we elkaar niet als vanzelfsprekend beschouwen.

+++

Assia Bert